Ernst:
Liebi Gmeind do im Töffgottesdienscht
Mir hend e schöni Gschicht gfunde, wo eim d'Vorteil vu de
Entschleunigung zeiged. Es chunnt zwor kein Töff dine vor, sondern e
Kutsche. Es isch nämlich e Gschicht mit em Till Eulenspiegel. Und de het
im Mittelalter glebt - vor es paar hundert Johr also. Und do het's zwor
Kutsche geh - aber ebe kei Töff. Aber trotzdem, dass die Gschicht alt
isch, loht sie sich guet uf die hüütig Ziit übertrege. Gwüssi Sache hand
sich nämlich nöd gänderet und sind au vor vielne hundert Johr eso gsi
wie hüüt.
Jetzt werded die eine vu Eu sicher denke: "De söll jetzt endlich emol
mit dere Gschicht afange! Sie söll emol cho!" Aber do gib ich zur
Antwort: "Nöd gschprengt! S'Thema isch jo Entschleunigung. Eso brucht's
ebe sini Ziit. Ich cha nöd eifach rasant mit de Gschicht afange."
Also: De Till Eulenspiegel isch unterwegs gsi. Er isch z'Fuess zumene
Städtli gange. Alles was ihm ghört het, het er imene Bündel gha. Das het
er anen Stock bunde. Und mit dem über de Schultere isch er vergnüegt
übers Land gange - ebe uf es Städtli hi. Do het er plötzlich ghört, wie
hinder ihm Ross chömmed. Es isch nöd lang gange, do het e Kutsche nebed
ihm ghalte. De Kutscher uf em Bock het sich zum abebügt und het ihn
gfröged: "Seg schnell - wie wiit isch bis zur nöchschte Stadt? Wie lang
han ich?" De Till Eulenspiegel het sin Stock vu de Schultere gno, het en
uf de Bode gschtellt und het en obe mit beide Hend ghebet. Er het en
Moment lang überleiht. "So, chumm, mach scho! Ich han nöd ewig Ziit!"
het de Kutcher vu obe ganz ungeduldig gruefe. De Till Eulenspiegel het
sich nomol es Momentli Ziit gno. Denn het er zur Antwort geh: "Wenn Ihr
langsam fahred, hender öppe e halbi Stund. Wenn ihr schnell fahred, denn
goht's mindeschtens zwei Stund - wenn nöd länger." "Leck bisch Du en
Depp!" het de Kutscher usgruefe. Denn het er energisch d'Zügel i d'Händ
gno und het sini Ross atriebe. Es isch em Till Eulenspiegel vorcho, als
würd d'Kutsche flüge. Eso schnell isch sie gsi. Und es isch nöd lang
gange, bis sie de Till Eulenspiegel nüme gseh het.
De Till Eulenspiegel het de Stock mit em Bündel wieder gschulteret und
isch zueglaufe. Vergnüegt wie immer. D'Stross, wo er unterwegs gsi isch,
het viel Schlaglöcher gha. Frühner isch das halt eso gsi. De Till
Eulenspiegel het es bsunders grosses und tüüfs Schlagloch aglueged.
"Schlag mi doch! Schlag mi doch!" het er zum Schlagloch gseit. Denn isch
er still gsi und het überleiht. Noch eme willi het er wieder zum
Schlagloch gseit: "Als Loch bisch Du, Schlagloch, nünt. Es Loch isch jo
nünt. Wie cha jetzt aber öppis, wo nünt isch, schloh? Du chasch mi gar
nöd schloh, du Schlagloch - du chasch mich gar nöd schloh!" Mit eme
grosse Schritt isch de Till Eulenspiegel übers Schlagloch gange. Denn
het er hinder sich glueged und het zum Schlagloch gseit: "Gsehsch! Es
isch nünt passiert. Du chasch mich gar nöd schloh!"
Öppe e Stund isch de Till Eulenspiegel unterwegs gsi. Immer wieder het
er dra denkt, wien er's dem Schlagloch zeiged het. Plötzlich gseht er
zwei Ross, wo miteme lange Strick amene Baum abunde gsi sind. Friedlich
hend's uf de Weid Gras gfresse. "Die Ross kenn ich doch", het de Till
Eulenspiegel denkt, "aber vu wo kenn ich sie, vu wo?" D'Antwort het er
sofort übercho. Er het sie nämlich gseh: D'Kutsche. Sie isch im Grabe
nebed de Stross glege. D'Vorderachs isch broch gsi. Und de Kutscher vo
vorher het gfluechet, wie ebe en Fuhrmaa flueched. Er isch am Repariere
vu de Vorderachs gsi. Wo de Kutscher de Till Eulenspiegel gseh het, het
er ihm en böse Blick zuegworfe. Und de Till? De het em Kutscher ganz
ruhig gseit: "Ich han's Eu jo gseit: Wenn Ihr langsam fahred, hender e
halb Stund!"
De Till Eulenspiegel isch denn wiiter glaufe. Dass ihn de Kutscher ufs
Übelschte beschimpft het, het ihn nöd gross kümmeret. Er het nämlich
wieder as Schlagloch denkt. Und do isch ihm ufgange: Es Schlagloch cha
zwor nöd schloh. Aber me cha sich selber schloh - mit eme Schlagloch.
Denn, wenn me ebe nöd entschleuniget, wenn's Schlaglöcher het.
Liebi Gemeind,
mir sind jo do inere katholische Chile. Es git en grosse katholische
Theolog, wo es biz vor em Till Eulenspiegel glebt het. Es isch de Thomas
von Aquin. De het vieli dicki Bücher gschriebe. I eim vu dene bestimmt
er s'Böse. S'Böse isch d'Abweseheit vum Guete. Jetzt cha me sege: Es
Schlagloch isch d'Abweseheit vu de Fahrbahn. Und die Abweseheit vu de
Fahrbahn cha eso gross werde, dass s'Loch ebe als das zum Vorschii
chunnt, wie's de Till Eulenspielgel uffasst - als nünt. De Till
Eulenspiegel wendet die Bestimmig vum Böse vu, Thomas von Aqiun uf
d'Schlaglöcher a.
Mit eme Schlagloch cha me sich selber schloh. Mir wüssed das. Es cha
dezuecho, dass me stürzt. Eso zeiged sich es Schlagloch vu sinere böse
Siite. Mit zunehmender Entschleunigung verlürt es Schlagloch sini
Gföhrlichkeit. Mit zunehmender Entschleunigung schloht me sich selber
nüme. Aber s'Schlagloch macht denn öppis anders. Es loht eim dankbar si.
Dankbar dodefür, dass me sich mit eme Schlagloch nöd selber gschlage
het. Dankbar dodefür, dass me s'Bösi vumene Schlagloch nöd selber het
müesse erfahre. Dankbar dodefür, dass me behüetet gsi isch.
Ich wünsch Eu die Dankbarkeit, liebi Byker. Jetzt, wo's i
d'Entschleunigung goht. Und die Dankbarkeit het doch au en Adressat. Es
isch Gott, wo Eu vor Bösem behüetet het.
Gott sei Dank dodefür.
Amen.
Zurück zur Seite Gottesdienst Herbst 2015